Płatek Karolina

Próba ognia jest dla Niej codziennością, bo choć jest doktorantką na Wydziale Mechanicznym PWr, to w jej żyłach płyną magiczne eliksiry, a Jej serce bije dla alchemii. W pracy z materiałami lubi się zaskakiwać i testować nowe, niekonwencjonalne metody badawcze. W ramach swojej pracy badawczej co jakiś czas wrzuca losowe rzeczy do działka plazmowego i patrzy, co z nich zostaje (a to bywa naprawdę intrygujące).

Publikacje

Fractal Dimension as Robust Estimate of Low Carbon Steels Hardness [w:] Advances in Science and Technology – Research Journal 16(5):335-344

Zastosowanie metod obliczeniowych w inżynierii i naukach ścisłych stale rośnie, co widoczne jest również w dziedzinie inżynierii materiałowej – często z obiecującymi rezultatami. W niniejszej pracy autorzy proponują wykorzystanie wymiaru fraktalnego, matematycznej metody kwantyfikacji samopodobieństwa i złożoności struktur przestrzennych, jako skutecznego narzędzia do szacowania twardości stali niskowęglowych. Opracowano zbiór danych zawierający obrazy mikrostruktury oraz odpowiadające im pomiary twardości metodą Vickersa dla stali S235JR w różnych stanach dostawy. Następnie przetestowano trzy różne metody obliczeniowe umożliwiające estymację twardości materiału na podstawie obrazu mikrostruktury.

W pracy nazwano je: (i) wskaźnik oparty na metodzie Otsu, (ii) wskaźnik wymiaru fraktalnego oraz (iii) wskaźnik transformera wizji. Wyniki porównano z metodą opisaną w literaturze dla podobnych problemów. Porównanie wykazało, że wymiar fraktalny osiągnął najlepsze rezultaty pod względem mediany bezwzględnego błędu, którego wartość wyniosła 4,12 HV1 – istotnie mniej niż w przypadku metody Otsu (4,49 HV1) oraz transformera wizji (5,07 HV1). Wyniki te można przypisać większej odporności wskaźnika wymiaru fraktalnego na zakłócenia, co jest szczególnie istotne przy analizie materiałów o dużej zmienności mikrostruktury.

Praca dostępna wyłącznie w języku angielskim!
Aby przeczytać całość <Kliknij tutaj>

Porównanie odporności kawitacyjnej warstw napawanych plazmowo proszkowo [w:] Biuletyn Instytutu Spawalnictwa 67(5-6):35-41

„Erozja kawitacyjna to szczególny przypadek zużycie, na jaki narażone są elementy pracujące w środowisku wodnym, takie jak elementy pomp, zaworów i silników wysokoprężnych. Materiałami o potencjalnie wysokiej odporności na erozję kawitacyjną są stopy na osnowie niklu. W pracy badaniu poddano warstwy napawane metodą PPTAW ze stopów NiCrBSi oraz NiCrBSi z dodatkiem 35% wag. węglika wolframu. Odporność na erozję kawitacyjną badana była zgodnie z normą ASTM G-32, a uzyskane wyniki porównano z wynikami otrzymanymi dla warstw wykonanych z proszków o składzie chemicznym

odpowiadającym stali nierdzewnej X5CrNiMo17-12-2 pełniących rolę materiału referencyjnego. Wyniki badań wykazały, iż zaproponowane materiały wykazują zdecydowanie wyższą odporność na erozję kawitacyjną tj. średnia głębokość erozji referencyjnych napoin X5CrNiMo17-12-2 po 6 godzinach wynosiła wyniosła 28,72 μm, podczas gdy napoiny NiCrBSi oraz NiCrBSi + 35% wag. WC uzyskały odpowiednio 7,19 μm i 6,92 μm, co wynika ze znacznie wyższej twardości napoin niklowych niż napoiny stalowej.

Aby przeczytać całość <Kliknij tutaj>